TOO much.
Zul je altijd zien, veel te veel plannen om dit blog eindelijk eens van wat meer leesvoer te voorzien. Nu is het natuurlijk zoiezo de vraag of er überhaupt iemand deze hersenspinsels leest.. maar goed. In ieder geval komt het er dus gewoon niet van. Het kost mij zoiezo al veel tijd om alle gemaakte foto's een plekje her en der te geven.
Maar goed, dan doet ik toch gewoon maar wat meer kleine stukjes in één. Zoals daar was: Dé Reunie. Een dagje Efteling met mijn (Noorwegen)reisgenoten. Weliswaar ben ik geen liefhebber van drukke pretparken maar met hen is en blijft het allemaal wél leuk. Erg vertrouwd, gezellig.. ik zou zo weer met ze op vakantie gaan. Maar dat zit er vast niet in. In ieder geval niet meer het verlegen verliefde mannetje gespeeld. Het was ook met dinges gewoon leuk en gezellig.
Een paar weken later voor een paar (!) concerten naar Barcelona geweest. En toen ik daar was had ik gelijk de indruk dat ik NOG beter had moeten opletten want ik had er zo een paar extra concert-vakantie-dagen aan vast kunnen plakken. Wat ik daar in één week (!!) had kunnen bezoeken.. daar moet ik moeite voor doen in Nederland om dat in een jaar tijd te kunnen vinden. Te bizar voor woorden. Welke concerten? Vive la Fête!. Wederom veel van hetzelfde. Erg vertrouwd, maar ik ben de tel een beetje kwijt hoe vaak ze dit stukje nu al hebben opgevoerd. Meer van hetzelfde. Letterlijk, té voorspelbaar en eigenlijk jammer.
De 2e dag zou Dragonette optreden.. naar wat later bleek tijdens de reguliere dansavond in de sala Razzmatazz. 'S NACHTS! Het was wat dat betreft ookal een hele beleving. De uitgaanswijk ligt in het centrum maar toch daarbuiten. Op straat wordt openlijk alcohol klandestien verkocht (net als negroïde hoertjes die voor 22h op de Ramblas al hun waar aanboden.. WALGELIJK!) en opgedronken. Ik had mijn kaartje dus gewoon via internet gekocht.. en was dus ruim van te voren bij de zaal om het kaartje op te halen (verzending kostte 40euro!!) maar pas om 1:15 (zomertijd) van de volgende ochtend mochten we erin.. en toen begon het lange wachten.. want pas om 3:15 (wintertijd!) startte de band.. om na ruim een kwartier al weer de coulissen in te duiken omdat de drummer ziet was. Maar dit optreden was wél de moeite van het wachten waard.. net als de wandeltocht van bijna een uur terug naar het hotel door de halve stad bij gebrek aan openbaar vervoer.
De avond voor vertrek ook voor het eerst meegemaakt hoe je openlijk (bijna) gerold kan worden door kut-marokkanen.. want die heb je óók in Spanje.
Daarna een paar dagen bijgekomen om neer te strijken in een nieuwe baan in een ander ziekenhuis. Zoals ik al dacht lijkt het ook hier te klikken met de IC-verpleging, maar mijn directe collega's zijn helaas niet behept met enige kennis omtrent de woorden "collegialiteit" en "inwerken". Beide lijken mij toch best essentieel als je iemand wegwijs wil/moet maken om goed te kunnen samenwerken. De neiging om er op korte termijn dan ook maar mee te stoppen was en is nog steeds verleidelijk.
Als tussendoortje had ik dan ook (vooraf) maar een weekendtrip naar London geboekt. Ookal omdat mijn favoriete tourband Client daar een optreden gaf. Zoals verwacht vond de zangeres het nog steeds leuk dat er wederom diverse fans van het vast land speciaal voor hen naar het verenigd koninkrijk waren afgereisd. Het enige vervelende van mijn nieuwe baan is echter dat ik het 2e concert op korte termijn niet meer kon bijwonen.. duty calls,.. helaas.
Grootste deceptie van London was alle dagen regen en alle vertragingen in de metro en trein die mij een hoop pre-vliegstress terug wisten te bezorgen. Dus echt geheel uitgerust stapte ik de volgende dag het ziekenhuis weer in. De foto's terugkijkend was het het in ieder geval wel waard..
En alhoewel het vandaag ook een grijze hollandse, maar dan wel droge, dag was.. had ik thuis-arrest. Oppassen en de trap prepareren. Nooit geweten dat trapbekleding zo pijnlijk kon zijn. Mijn vingers zijn nu rood, pijnlijk, geschaafd.. dat gaat één groot feest worden als ik daar tijdens mijn werk met alcohol mee aan de slag ga..
Kortom, op een of andere manier (b)lijkt het voor mij allemaal nu net iets too much.
Maar goed, dan doet ik toch gewoon maar wat meer kleine stukjes in één. Zoals daar was: Dé Reunie. Een dagje Efteling met mijn (Noorwegen)reisgenoten. Weliswaar ben ik geen liefhebber van drukke pretparken maar met hen is en blijft het allemaal wél leuk. Erg vertrouwd, gezellig.. ik zou zo weer met ze op vakantie gaan. Maar dat zit er vast niet in. In ieder geval niet meer het verlegen verliefde mannetje gespeeld. Het was ook met dinges gewoon leuk en gezellig.
Een paar weken later voor een paar (!) concerten naar Barcelona geweest. En toen ik daar was had ik gelijk de indruk dat ik NOG beter had moeten opletten want ik had er zo een paar extra concert-vakantie-dagen aan vast kunnen plakken. Wat ik daar in één week (!!) had kunnen bezoeken.. daar moet ik moeite voor doen in Nederland om dat in een jaar tijd te kunnen vinden. Te bizar voor woorden. Welke concerten? Vive la Fête!. Wederom veel van hetzelfde. Erg vertrouwd, maar ik ben de tel een beetje kwijt hoe vaak ze dit stukje nu al hebben opgevoerd. Meer van hetzelfde. Letterlijk, té voorspelbaar en eigenlijk jammer.
De 2e dag zou Dragonette optreden.. naar wat later bleek tijdens de reguliere dansavond in de sala Razzmatazz. 'S NACHTS! Het was wat dat betreft ookal een hele beleving. De uitgaanswijk ligt in het centrum maar toch daarbuiten. Op straat wordt openlijk alcohol klandestien verkocht (net als negroïde hoertjes die voor 22h op de Ramblas al hun waar aanboden.. WALGELIJK!) en opgedronken. Ik had mijn kaartje dus gewoon via internet gekocht.. en was dus ruim van te voren bij de zaal om het kaartje op te halen (verzending kostte 40euro!!) maar pas om 1:15 (zomertijd) van de volgende ochtend mochten we erin.. en toen begon het lange wachten.. want pas om 3:15 (wintertijd!) startte de band.. om na ruim een kwartier al weer de coulissen in te duiken omdat de drummer ziet was. Maar dit optreden was wél de moeite van het wachten waard.. net als de wandeltocht van bijna een uur terug naar het hotel door de halve stad bij gebrek aan openbaar vervoer.
De avond voor vertrek ook voor het eerst meegemaakt hoe je openlijk (bijna) gerold kan worden door kut-marokkanen.. want die heb je óók in Spanje.
Daarna een paar dagen bijgekomen om neer te strijken in een nieuwe baan in een ander ziekenhuis. Zoals ik al dacht lijkt het ook hier te klikken met de IC-verpleging, maar mijn directe collega's zijn helaas niet behept met enige kennis omtrent de woorden "collegialiteit" en "inwerken". Beide lijken mij toch best essentieel als je iemand wegwijs wil/moet maken om goed te kunnen samenwerken. De neiging om er op korte termijn dan ook maar mee te stoppen was en is nog steeds verleidelijk.
Als tussendoortje had ik dan ook (vooraf) maar een weekendtrip naar London geboekt. Ookal omdat mijn favoriete tourband Client daar een optreden gaf. Zoals verwacht vond de zangeres het nog steeds leuk dat er wederom diverse fans van het vast land speciaal voor hen naar het verenigd koninkrijk waren afgereisd. Het enige vervelende van mijn nieuwe baan is echter dat ik het 2e concert op korte termijn niet meer kon bijwonen.. duty calls,.. helaas.
Grootste deceptie van London was alle dagen regen en alle vertragingen in de metro en trein die mij een hoop pre-vliegstress terug wisten te bezorgen. Dus echt geheel uitgerust stapte ik de volgende dag het ziekenhuis weer in. De foto's terugkijkend was het het in ieder geval wel waard..
En alhoewel het vandaag ook een grijze hollandse, maar dan wel droge, dag was.. had ik thuis-arrest. Oppassen en de trap prepareren. Nooit geweten dat trapbekleding zo pijnlijk kon zijn. Mijn vingers zijn nu rood, pijnlijk, geschaafd.. dat gaat één groot feest worden als ik daar tijdens mijn werk met alcohol mee aan de slag ga..
Kortom, op een of andere manier (b)lijkt het voor mij allemaal nu net iets too much.
posted by BlacKie at
12:23 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home