Nostalgie..

Zo lang het nog kan. Zo lang ik er nog even de tijd voor heb luister ik ik bij mijn late ontbijt naar de arbeidsvitaminen. Tenminste zo herken ik ze nog van vroeger. Waarschijnlijk heten ze inmiddels al weer helemaal anders. Maar goed. Muziek werkt. Muziek verandert. Mensen veranderen. Dingen veranderen. Toch trok er vanmorgen een golf van herkenning door de radio. Eerst dreef Owen Paul's 'My favorite waste of time' de kamer in. Nummer uit '86. Stond op een van de eerste verzamelelpees die ik destijds, ik geloof via mijn vader, de ECI vandan had laten komen. Niet eens zoveel later: Queen's 'Radio Ga Ga'. Stereo gelijk op tien (vrij naar VOF de kunst). Wat een mooi nummer is dat toch nog steeds. Tijdloos volgens mij.. nog steeds. Het was eigenlijk ook de plaat, voor mij, waarmee mijn platenvreugde werd ontketend.

Ik ga mij gelijk ook weer ergeren aan al de "alwetende" journalisten. Zoals gistermiddag tijdens de herhaling van 'De wereld draait door'. Daarin een item over 'zwanenzangen van musici'. Daarin, haast als vanzelfsprekend, wordt ook Freddy Mercury van Queen aangehaald. Hij wist dat hij niet lang meer te leven had. Full blown AIDS. (Hij zou eens moeten weten.. nu vrijwel alleen nog in de 3e wereld.. en de westerse wereld neukt er weer onveilig op los.. want HIV.. da's vervelend maar je gaat er niet meer aan dood). In het nummer 'These Are The Days Of Our Lives' overziet Mercury nog één keer zijn leven. Maar van welke plaat kwam dat ook alweer Matthijs van Nieuwkerk? NEE, níet van 'Made in Heaven'! Dat bewuste nummer staat op mogelijk de beste elpee/CD die zij ook maakten: 'Innuendo'. Is het nou zó moeilijk om zulke simpele feitjes te onthouden? Nu maar hopen dat de journalisten die het boek schreven wél de juiste CD melden.. anders zeg ik bij deze mijn abonnement op het NRC op..