32.

Tja, het moest er ooit van komen.
32 jaar.
Tweeëndertig jaar.
Oud?
Jong!
Schokkend?
Niet echt, maar wel snel gegaan.

Tja 2: en dan moet je het vieren. MOET ja. Da's de pech als je nog thuis woont. Je hebt er niets over te zeggen. Het wordt gewoon voor je geregeld. Niets te zeggen over wie en wanneer kan komen. Alsof je nog een kind bent.

"Wat staat er op zijn verlanglijstje?" Verlanglijstjes? Woeha!! Dat kunnen ze toch niet betalen! Wat ik wil.. maar dus zelf nog niet betalen dat is wat ik wil. Een Nikon D200 met verticale handgreep. Een 12-24-objectief voor erbij.. en meer van dergelijke kolder. Want tja, die dingen kun je wel vragen.. maar die krijg je lekker niet. Véél te duur. En de "goedkope" cadeaus (CD's, DVD's e.d.)? Die koop ik liever zelf of heb ik al gekocht. Ik ga toch niet een beetje wachten totdat iemand anders het verkeerde cadeau meeneemt dat dan weer geruild zou moeten gaan worden. Ik heb eigenlijk al bijna alles wat ik zelf kan betalen.. ik hoef eigenlijk ook niet veel meer (behalve dan de onbetaalbare dingen zoals ze in de Eurocard/Mastercard aangeven).. en dus.. als een verjaardag alleen maar gaat over het krijgen van cadeau's.. dan hoeft het van mij niet.