Some things never Change.

Weer zo'n mooie kop waar ik lekker vaag bij kan zijn. Het is al weer veel te lang terug dat ik weer even fatsoenlijk heb kunnen fotograferen. Daar baal ik van. Net als het feit dat ondanks een Flickr-pro-account er nog steeds bijna geen hond naar mijn foto's komt kijken terwijl bij menig ander (even goed fotograferende doos) het kwijl uit de comment-box druipt en iedereen de foto's fantastic vinden.

Maar goed, echt nieuwe, enerverende, innovatieve foto's heb ik de laatste tijd dan ook weer niet meer kunnen maken. De enkele vrije dag die ik nog heb/krijg (ik heb een collega die roosters maakt waar a) geen touw aan vast te knopen is b) altijd slecht voor mij uitpakken c) schijnbaar niet te wijzigen zijn) verslaap ik om maar voldoende energie te hebben om de patientenpopulatie niet uit te roeien. Maar ook daar schijnt mijn collega beter in te zijn. Het is er daarentegen ook niet echt naar om nu "lekker" buiten in de stromende regen "mijn" foto's te maken. Ik ben nu dan ook meer bezig met (m.n. op internet) nieuwe fotoprullaria op te snoren. Eindelijk heb ik bijvoorbeeld een prismazoeker voor mijn rolleiflex (al moet ie nog wel even afgeleverd worden) en een leica-objectief voor mijn Canon. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ookal verbaasde het mijn baas. Is het echt zinvol om een duur(der) minder geavanceerd objectief te kopen dat niet eens gemaakt was voor mijn camera? Back-to-basics is het zelfs bijna! Gewoon met een AF-camera frobelen met scherpstelling en diafragma.. het lijkt vooralsnog wel interessant. En het ziet er ook fascinerend uit. Mooi zelfs.. al zeg ik het zelf.

Muzikaal gezien houd ik het zelf op dit moment een beetje op Stylophone'n en blazen op de Melodica.. terwijl voer voor de CD-speler ook nu weer/nog van ver wordt gehaald. Zo kwam ik er als bij toeval achter dat de zangeres van Dragonette, Martina Sorbara, al getrouwd is (shit) met de bassist van de band en "vroeger" al eens zelfs CD's maakte... die niet eens zo beroerd klinken. De tweede ontdekking was Feist's 'The Reminder' en dEUS's 'Vantage Point'. Ja, ik weet het.. iedereen wist dat natuurlijk al.. maar ik ben sinds jaar en dag nu eenmaal al wat sceptisch t.o.v. oordelen van nederlandse muziek-journalisten. Die kwijlen meestal bij elke gitaarband en electrobands kunnen er ECHT niet mee door. Wat dan weer een grappig feit is dat Feist's eerste CD werd geproduceerd door de echtgenoot van Martina!! De muziekwereld is soms ZO klein.

Maar goed,.. snel nog even wat nieuw materiaal opsnoren op eBay en dan weer hard aan de arbeid. In het ziekenhuis.. en op straat om mijn fotoblog weer eens te verfraaien!

Vakantie.

Daar ben ik denk ik wel weer aan toe. Weekenden heb ik toch ook al bijna niet meer. Dagje hier, dagje daar. Echt "leven" blijft toch lastig zo. Hoe makkelijk het er ook uit ziet.

Ergernis enzo.

Yep, nieuw jaar.. dus weer "goede" voornemens. Zo ook toch eens vaker wat te proberen te schrijven. Vandaar.. maar uiteraard/helaas weer té veel ergernissen enzo.

Allereerst is daar de coulance die fietsers sinds enkele maanden wordt geboden. Het fietslampje. Nou zit er meestal al wel een set vaste lampjes op onze tweewielers.. maar om een of andere manier gaan die dingen vrij makkelijk stuk. Repareren is niet onze sterkste kant.. dus.. dan maar als kamikazi op de fiets. (Want zeg nou zelf, niet héél veel fietsers houden zich nog aan de regeltjes die ze én op de lagere school hebben geleerd én die menigeen nog eens dunnetjes heeft overgeleerd voor het rijbewijs). Zonder licht de straat op.. het kan.. maar dan zou je toch verwachten dat men wat zorgvuldiger (lees bewuster, met verstand) zich in het verkeer zou gaan verplaatsen. Niets van dat alles.
Maar goed. Nu mag eenieder dus losse lampjes gebruiken.. en dan zul je zien dat de achterlijkheid van hoe men fietst ook blijkt in de manier waarop de lampjes worden gebruikt. En het is zo simpel. Wit vóór. Rood áchter. Maar da's natuurlijk achterlijk. Je bent toch ook prima zichtbaar met rood voor en wit achter? Of 2x wit of 2x rood. BOEIEN!! En met al die gele straatverlichting is het al zo lastig om stoplichten te zien.. En dan ook de plaats wáár die lampjes gekwakt worden. Op de kontzak.. opzij. (Echt,.. de reflector achterop gaf nog meer licht!!)

En dan nog zo'n fijne ergernis. Op mijn werk moeten wij brieven schrijven. Het meest zotte daarbij is dat die brieven 's nachts worden geschreven om mensen die overdag worden overgeplaatst te begeleiden. En overdag wordt dan natuurlijk nog wel eens een kleine aanpassing gedaan.. en dan komt dus uiteindelijk de naam van een ander onder de brief. AAaaarrrrgh.. heb je daar dan nachtenlang je best voor gedaan? Blijkbaar. Het zuigt.