(On)gelukkig.

Nieuwe baan, nieuwe sores. In die zin dat ik nog niet de houding heb kunnen vinden die ik nodig heb om te kunnen doen wat ik wil en moet. Inwerkperiode blijkt nu dusdanig matig te zijn geweest dat er een discrepantie is tussen wat ik precies al weet van wat, waar, hoe te doen en wat men denkt dat ik daar al van weet. Voelt erg onprettig. Word er erg ongelukkig van. Maar, wat sommige patiënten doen,.. dat gaat gelukkig té ver. Speel nu wel weer met de gedachte om de deur achter mij dicht te trekken en nooit meer terug te gaan. Ook dat voelt niet helemaal goed, maar het feit dat ik nu bijna dagelijks met een K-gevoel door de deur naar huis ga en de wandeling naar het station noodzakelijk is om weer tot rust te komen. Mijmerend. Malend. Balend. Berustend. Waarom hebben anderen het ogenschijnlijk zó makkelijk? Binnenkort "gezellig" uitje met de afdeling, maar ik heb helemaal geen zin in een gezellig uitje met collega's en bazen. Heb ik ook nooit leuk gevonden. Altijd al het idee de appendix te zijn. En dat is tenslotte het eerste dat eruit gehaald wordt. Ben ook heel tactisch voor de nachtdienst ingedeeld, dus echt "feesten" zit er ookal niet in. Dan kan ik beter goed uitgerust aan de dienst beginnen. Lijkt deze week ook wel erg belangrijk gezien alle calamiteiten die optraden. We/ik zal wel zien.. eerst maar weer eens slapen. Hopelijk brengt nachtrust de benodigde frisheid om er weer tegenaan te (willen) gaan.

SINT enzo.

Zoals bij wel meer medelanders "vierden" ook wij dit jaar pakjesavond. Niet op de 5e maar op de 7e. Maar dat was puur uit logistiek. Allemaal volwassenen en een dreumes van 5maanden dus echte geloofsproblemen heeft het niet veroorzaakt.
Voor mij was het in ieder geval een grote opruiming. Tja,.. ik ben nou eenmaal zo iemand die al maanden van tevoren dingen gaat verzamelen voor de grote avond.. met als gevolg dat er daadwerkelijk op pakjesavond geen pakje te weinig gegeven hoeft te worden. En soms koop je dan ook nog wel eens dingen voor jezelf.. of.. iets wat de ander wilde hebben koop je ook voor jezelf.
Zoals de CD "Herman in vogelvlucht". Die CD is inmiddels al 21jaar oud (!). Lange tijd niet meer gehoord, en ik haalde 'm net uit het plastic. Bizar gewoon hoe sommige nummers nog zo actueel kunnen zijn en klinken. Het brengt ook veel sentimenteel met zich mee. En sommige nummers deden mij dan ook gelijk de tranen in de ogen schieten. Letterlijk. Zomaar. Onderbewust blijkbaar een gevoelige snaar beroerend. Auw? Misschien. Maar wel fijn gevoel, dat ik (ook in mijn werk) nog niet geheel afgestompt ben.