Noorwegen (part deux).

Het is toch iedere keer weer een rare gewaarwording hoe heimwee zich kan manifesteren. Nee, niet letterlijk.. want Heim-wee staat natuurlijk voor terug verlangen naar thuis.. en dat is nou net niet helemaal waar ik nu naar verlang. Nee, (korte) vakantie(s).. dat is waar ik nu weer naar smacht.
Pas 8 weken ofzo terug van een rondreis door Noorwegen en ik wil (nog steeds) weer terug. Het weer zal uiteraard nu stukken minder zijn,.. maar toch.. misschien juist daarom. En gewoon de hectiek van mijn huidige baan weer even ontvluchten.
Het gevoel wordt mede versterkt door gewoon wat foto's.. en dan m.n. die van de winter.. Alleen al de foto van bijv. een noorse pilon leidt al tot een nieuwe zoekactie op internet naar dé volgende reis... die ik nog niet gevonden heb. Wat dat betreft was de laatste reis toch best wel subliem. Niet eens zulk een groot deel van Noorwegen gezien.. maar wel voldoende om verliefd op het land te worden net als op een van mijn reisgenoten die dat niet meer heeft willen beantwoorden..
Nu zijn er plannen voor een "reunie".. maar dan wel in NL. Maar eigenlijk hoeft dat voor mij niet meer. Al die vrolijke verhalen nadien over andere flings, verliefdheden e.d. Nee, dan nog liever (in mijn uppie) weer terug naar Noorwegen.. en wat is daar een beter moment voor als t.t.v. de reunie.

K.U.T.-week.

Een paar weken terug had ik nog het voornemen om er nou eens echt een leuke (foto)week van te maken. Ieder jaar hetzelfde geneuzel na een paar dagen, gevoel er niet helemaal (meer) bi j horen. Maar goed dat kan natuurlijk ook te maken hebben met mijn meer observatieve manier van werken. Het leek in ieder geval veel minder stressen te gaan zijn met meer fotografen en de noodzaak/mogelijk om gewoon ook meer "losse" foto's te maken.

Het begon echter al met een forse aanvaring met degene die mijn foto's zou "inplakken". Wat dat doe je als lay-outer in principe als je ze hapklaar aangeboden krijgt. Nee, meneer had even een mailtje gemist en daarom zelf maar gaan prutsen met als gevolg dat niet de goede foto's werden gebruikt. Een forse vermaning aan zijn adres kwam mij een nog hevigere vermaning van de (gestresste) hoofdredacteur tegemoet. Héél fijn,.. om zo een "gezellige" week aan te vangen.
Uiteindelijk wel gewoon mijn ding kunnen doen behalve dan dat mijn inspraak in te gebruiken foto's tot praktisch nul werd gereduceerd waardoor de geplaatste foto's toch vaak te wensen overliet aan het zogeheten perfectionisme dat "ze" trachten na te streven. Wat dat betreft heeft rancune over diverse andere akkefietjes zo hun tol geeist voor de kwaliteit. Maar wie ben ik om daar over te oordelen? Ik ben toch slechts de fotograaf met "slechts" 7 jaar ervaring met het product.. Wie is hier nou onervaren en naief?? Wie kan hier nou beter over oordelen?

De week an sich was wel weer leuk en ook goede foto's kunnen maken.. die dus grotendeels niet gebruikt zijn.. De sfeer in de redactie was ook beter dan voorgaande jaren.. maar soms het gevoel dingen "samen" te (kunnen) doen miste ik nog wel eens.. net als concrete afspraken nakomen wat betreft het maken van foto's..

Helaas wist overigens de malloot die het begin van de week wist te verkloten ook het einde compleet te verzieken. En bedankt!

Dag, lieve Floris.

Dat het er dan ooit toch van moest komen. Definitief afscheid moeten nemen van Floris. De dondersteen die 19jaar eerder met 5 broertjes en zusjes op de slaapkamer werd geboren. Een heel leven bij ons thuis. Onze troost en toeverlaat in mindere tijden. Zelf ook wel vaker "opgegeven" door menig dierenarts.. maar na 19+ jaren was je nog steeds in ons midden.
Zoals aan elk leven komt er een moment dat het eigenlijk niet meer gaat. En als het dan zó snel gaat was voor jou de lol er ook af. Niet meer op schoot bij de oude baas. De kattenbak kon je nog prima vinden maar de rug te stram om nog in de bak te draaien. Slapen op de badkamer leek jou dan ook maar beter. De laatste dagen soms nog stiekem naar buiten gehobbeld (waar háálde je die energie nou opeens weer vandaan?) om nog éven van het zonnetje te kunnen genieten. Het is je gegund ookal maakte het ons erg ongerust.
Floris, bedankt voor alle mooie jaren. Je was een fantastische kater. Zo een zoals jij, zal er nooit meer eentje zijn. Rust zacht. XXX.

Hét.

Hét heeft nog niet gebeld. Nou is dat natuurlijk ook niet zo héél erg gek, want Hét heeft mijn nummer (nog) helemaal niet. Maar Hét heeft wel mijn e-mail.. Maar daar lijkt Hét ook niet echt op te willen antwoorden. Hét is jammer. Hét was leuk,.. maar nu dus even niet. Misschien heeft Hét gewoon wat tijd nodig, of dit was Hét gewoon.

Verkeerde neus..

Ik ga er gewoon even vanuit dat anderen dat ook wel hebben. Dat ze gewoon met de verkeerde neus uit bed stappen. Nee, niet te verwarren met het verkeerde been. Dat had ik gisteren wel,.. toen was ik ook een stuk sjachrijniger.. maar dat was dan ook grotendeels aan de ontactische alcohol-inhaal-manoeuvre na een week nachtdienst toe te schrijven.

Nee, het-verkeerde-neus-uit-bed-gevoel is meer dat je wat snotteriger bent en daardoor wat bevattelijker voor onheil. Dat kun je natuurlijk ook na een dag (kei)hard werken hebben.. maar soms sta je er ook gewoon al mee op. Moe(deloos). Een prachtige prooi voor wie-al-dan-niet daar misbruik van zou willen maken.

Voor de zekerheid neem je dan toch maar net wat minder protserige dingen mee, een niet al te grote tas.. want stel je voor: straks krijg je nog iets "heel leuks" in de maag gesplitst door een iets te fanatieke verkoper. gelukkig met een goede muziekspeler en oordoppen blijft je veel bespaard.. maar je weet maar nooit. Een bijdehandte opmerking bleef mij weliswaar niet bespaard. Al zoekende naar een bruikbare talencursus vond ik uiteraard net zo'n cursus ZONDER prijssticker.. dus da's lastig scannen dacht ik. Dus bij de info-balie (naar de prijssticker) gevraagd.. om vervolgens te verstaan te krijgen "Je dacht toch niet dat het gratis was". Euh,.. nee. Maar ALS je nu de beveiliging eraf haalt kan dat prima..

Maar goed,.. echt grote misere bleef mij in ieder geval bespaard (alhoewel ik natuurlijk nu nog niet weet of ik geskimmed ben ofzo.. dat ik opeens zomaar geld zou op gaan nemen in Boekarest ofzo..).. tot de terugreis. Nou goed,.. het is máár 1,20. Maar toch. Ik wilde gewoon zo'n lekkere kitkat.. ik moest tenslotte nog een uur of wat op thuiskomen wachten.. Dus, laatste kleingeld in de automaat.. de KitKat beweegt naar voren.. ja... NEE. Nét voordat ie had moeten vallen houdt de machine 'm nog even vast. Als soort van treiterij: "Nee hoor,.. 1 is geen. Betaal er nog maar voor eentje DAN krijg je 'm!". Kolerekast!! Maar goed,.. wat doe je als je nog 2min hebt voordat de trein vertrekt.. Nee,.. dat hebben ze goed bedacht. Je moet gaan bellen.. alsof dat zoden aan de dijk zet. De puistige balie-medewerker van de Kiosk aan de overkant, die volgens mij overigens net nog even was gaan piesen zonder handen wassen, kon er uiteraard helemaal niets aan doen.. met als resultaat dat je dus 1,20 lichter met een knorrende maag toch maar in de trein stapt.. want, wat als.. die 2e nou ook zou zijn blijven hangen.. was ik dan ook nog voor een 3e.. of 4e.. of 5e.. reep gegaan? (Vandaar dat vrouwenportemonnaies zeker zo groot en dik zijn..)